DICX

Way of the Cross 

For more information about our Way of the Cross please contact us at info@dickevers.com

We are excited to invite you to explore the DICX Way of the Cross,

a powerful book that takes you on a reflective journey through the 15 Stations of the Cross.

You can order the our book DICX Way of the Cross at info@dickevers.com.

Hier de Nederlandse tekst van het boek! Veel leesplezier.

DICX Kruisweg

Door Paul Seelen

De Venlose beeldend kunstenaar Dick Evers liep al geruime tijd met het idee rond om een Kruisweg te schilderen. Het moest er nu eindelijk maar eens van komen. In de zoektocht naar een bij het project passende werkomgeving kwam hij eind 2019 uit bij de voormalige kapel van St. Gregor in Venlo. Hij wist de S.K. Steyl te bewegen deze als atelier aan hem te verhuren. Voor – in eerste instantie – een jaar. Vervolgens bestelde hij de beste doeken en frames die hij krijgen kon – want zijn kruisweg moest topkwaliteit worden – en schafte de benodigde kwasten, spuitbussen, spuitpistolen, plamuurmessen, verf en vernis aan. Daarna begon hij vol goede moed aan zijn Kruisweg.

Na zich bijna twee weken ‘ingewerkt’ te hebben, kwam de voorzienigheid hem een handje te hulp: Michelle van Asperen, zijn oud-studente van de Academie Beeldende Kunsten in Maastricht, kwam op bezoek, pakte in een opwelling een spuitpistool en begon spontaan mee te werken. Dick en Michelle besloten sámen aan het karwei te werken. Het eerste wat ze deden was de inmiddels magentarode doeken van andere kleuren voorzien.

Het moest een Kruisweg worden die zo waarheidsgetrouw mogelijk was. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. De geschiedenis laat immers veel vragen onbeantwoord.

Voor de staties Hiervoor werd uitgebreid onderzoek gedaan in de literatuur. De Benedictijner pater Matthieu Wagemaker (theoloog) en frater– Leo Disch (beeldhouwer), erkende specialisten, hielpen waar ze maar konden bij de waarheidsvinding. Toen het plaatje rond was, maakte Dick de eerste schetsen. Op grond hiervan gingen de kunstenaars aan de slag met de verdere invulling. Allereerst werden op elf staties reflex yellow balken geschilderd. Geen kruisen maar balken. Deskundigen zijn het er immers over eens dat Jezus op zijn lijdensweg een balk moest meeslepen en géén kruis, zoals op kruiswegen doorgaans gesuggereerd wordt. Hout was in Jezus’ tijd kostbaar. Men ging er zuinig mee om. Op vaste plaatsen – vaak heuvels – stonden palen opgesteld, die jaren bleven staan. Bij de Romeinen was het gebruikelijk dat de zware criminelen zelf een horizontale dwarsbalk droegen, naar de plek van de kruisiging. Deze werd horizontaal op de paal geplaatst.

Na de balken waren de ‘mensfiguren’ aan de beurt. Ook die moesten zo realistisch mogelijk op doek gezet worden. Ze besloten een specialist in de arm te nemen: Jacques Spee, collega van de kunstacademie, docent “model met anatomische verantwoording”.

Zo is DICX Kruisweg het unieke product geworden van drie nauw met elkaar samenwerkende kunstenaars. Kunstenaars die tijdens het werk voortdurend discussies voerden over de historische context, de kunstzinnige uitvoering en over hoe mensen op hun werk zouden reageren. Discussies waarbij wonder boven wonder nooit één onvertogen woord gevallen is.

DICX Kruisweg is moeilijk in een hokje te plaatsen. De stijl kan misschien nog het best omschreven worden als modern realisme. DICX Kruisweg wijkt in een aantal opzichten af van voorgangers. Op de eerste plaats door het opvallende kleurgebruik dat een mystiek gevoel oproept, maar tegelijkertijd een zekere spanning: de energetische spanning die de drie makers erin hebben gelegd. Er is nog meer anders. Waar een kruisweg normaal gesproken uit veertien staties bestaat, zijn het er ditmaal vijftien. Een Nul-statie is toegevoegd. Deze verbeeldt het grote niets, het begin van de schepping (van de Kruisweg) en het begin van de verrijzenis. Nóg een verschil: Jezus draagt in DICX Kruisweg geen doornenkroon. Ook daarvoor is een reden. De doornenkroon wordt volgens deskundigen vaak alleen afgebeeld om het dramatisch effect te vergroten. Ook is er op DICX Kruisweg in tegenstelling tot op andere kruiswegen nauwelijks bloed te zien. Maar misschien wel de meest opvallende ‘afwijking’ is toch de dominant aanwezige reflex yellow balk.

DICX Kruisweg. Kunst die verbaast en aanleiding geeft tot discussie. Laagdrempelige kunst die voor iedereen bereikbaar en invoelbaar is. Kunst ook die aan het denken zet. Want de Kruisweg boodschap is van alle tijden en nog steeds hoogst actueel.

Overwegingen

Door Frater Leo Disch en Pater Matthieu Wagemaker

Een gedenkwaardige middag in het atelier van Frater Leo. Dick had ons uitgenodigd een kijkje te nemen in de keuken van DICX Kruisweg. Foto’s werden getoond, verhalen verteld. Appjes kwamen binnen van de andere teamleden. Kunst-technische, esthetische en theologische gedachtespinsels verweefden zich tot een veelzijdig beschouwen. Het kloosteratelier deed zijn naam eer aan: werkplaats voor de ziel. Bij wijze van voorwoord enkele gedachten die in dit uur woorden vonden.

Verstillen. De vijftien en de nul statie zijn niet in één oogopslag te overzien. Ze presenteren zich wel als één geheel. Ze vragen van je het inhouden van de pas; uitzetten van wat stoort en verstoort. Als je aandacht onverdeeld is treed je in de ontmoeting met de Kruisweg een ruimte binnen, die tegelijk jezelf binnentreedt. De Kruisweg biedt vijftien momenten aan om tot pure aandacht te komen en zo al gaande te verstillen. Verstillen is één-worden met wat aan alles voorafgaat. Ieder kunstwerk belichaamt de verwondering van de kunstenaars over de pure mogelijkheid waaruit hun werk is voortgekomen. Verstillend delen we in hun ervaring dat dit werk van hart, hoofd en handen toch louter geschenk is, pure gratie. Wat onder zweet en tranen is gewrocht, openbaart zich als gift. Om je op dit spoor te brengen is aan de traditionele veertien staties een eerste toegevoegd die geen nummer heeft: NUL. Nul hoort nergens bij is begin en eind en is onmisbaar. Wie een nul-positie verwerft ziet in alles een ongedachte onverwachte mogelijkheid en ontdekt de hoop.  Hopen is innerlijk weet hebben van een ruimte die doet leven, zelfs in situaties van zwaar lijden. Wat weet je dan? Dat dit bestaan, dit pure geschenk, geen verraad aan ons pleegt. Geen lijden kan het licht van de eerste dag verduisteren. We ontmoeten in deze Kruisweg de worsteling van de mens om licht zijn leven te ontvangen en ieder lijden te ontdekken als ongedachte en onverwachte opening naar een rijker, dieper bestaan. Daar mag je stil van worden.

Ecce homo. De opvallende kruisbalk springt in de veertien lijdensstaties het meest in het oog. De verbeeldingen zijn stuk voor stuk tot hun essentie teruggebracht. Ze doen daarmee denken aan het icoon; verbeelding die present stelt – symboliseert en uitnodigt tot doorzien. De Heer Jezus komt ons tegemoet in een realistisch, fysiek krachtig en aandachtig uitgebeeld mens-zijn. Toch lijkt Hij ons ook te ontgaan. Hij is niet zomaar vatbaar. Het loodzware houten martelwerktuig is in zijn handen geworden tot een oplichtende rechthoek. Statie na statie worden we geconfronteerd met onmachtige begrenzing en onontkoombaar verlies; de mens ontdaan van al zijn illusies. We worden geconfronteerd met de naakte mens. Ecce homo (zie de mens) – de ontluisterende bekentenis van Pontius Pilatus.

Pilatus is Machthebber. Hij kent de wereld en hij weet dat waarheid en waarde in de wereld weerloos is. “Kijk,” zegt hij tegen de woedende menigte, “hier heb je hem. Dit is nu die koning van jullie. Wat is hij nu helemaal, die mens?” Hij hoopt dan maar dat ze daar genoegen mee nemen. Niet dus. En dan wast hij gerust zijn handen in onschuld als hij de Onschuldige overlevert aan een genadeloos martelende en vernederende dood. Dit is de wereld waarin geen waarheid bestaat. “Wat is waarheid,” zei Pilatus toen Jezus hem verklaarde dat Hij gekomen is om van de waarheid getuigenis af te leggen. De Kruisweg gaan is stap voor stap afdalen in de duisternis van dit cynisme. Het lijkt altijd het pure geschenk van het bestaan te overwinnen en alles terug te brengen tot de simpele calculaties van overleven door fight of flight, leven gedreven door lust of angst.  We zijn gewend geraakt aan dit cynisme. De mens? Niet meer dan een klompje cellen met een elektrische puls erin… Een verzameling data opgeslagen in bits geordend door algoritmes, puur natuur…

In Jezus ontmoeten we de door dit cynisme tot op de huid afgestroopte mens. Dit is je bestaan als je niemand bent en voor de wereld geen waarde meer bezit, niets bent. Jezus draagt dit oordeel dat Hem tegelijk neerbuigt en optilt. Hem valt niets te verwijten en Hij verwijt niemand iets. “Vader, reken hun deze zonde niet aan. Ze weten niet wat ze doen.” Op die vrijheid loopt iedere macht stuk. Hij is niet te manipuleren, niet te kleineren noch dood te zwijgen: onomkoopbaar en voor geen bedreiging vatbaar. Voor Hem is iedere mens iemand – de minste het eerst. De Kruisweg volgen, beschouwend kijkend of van binnenuit biddend, is deze mogelijkheid van het bestaan ontmoeten: dat je niet droomt als je gelooft dat je leven zijn oorsprong en toekomst vindt in de liefde. Zo is het kruis, teken van het leven dat stukloopt op de grenzen van dood en macht, de banier geworden van de mens die leeft. Ecce homo vivens!

Meer dan lijden. Wie bekend is met de kruisweg valt het vast op: de doornenkroon, de striemen en de stromen bloed ontbreken. Deze kruisweg houdt zich ver van lijdenssentimentaliteit. Een krachtig statement. Medelijden wordt niet opgewekt door ‘bloed en wonden’ maar door de mens die zijn lijden draagt. Het grootste leed dat je een ander aan kunt doen is haar of hem reduceren tot haar of zijn lijden. Dan bén je je ziekte, je onmacht, je ongeluk. Je hebt de ruimte verloren om verder te kijken dan wat je is overkomen of wat je moet dragen. We identificeren ons dan met ons leed. We zijn slachtoffer van het leven geworden dat van zijn zin is ontdaan. Jezus neemt zijn kruis op met een ongebroken geloof in de gave van het leven. Hij kent de Schepper die Hij op de meest intieme manier aanspreekt als Abba, lieve Vader. Voor wie zo niet bidden kan, blijft de kruisweg tóch een uitnodiging om te geloven in het leven als geschenk. Jezus gaat zijn kruisweg om dit vertrouwen vóór te leven, en als ervaring in het hart van de geschiedenis te plaatsen. Niemand wordt door zijn lijden niets.

Licht dat leven doet.  Dick en zijn team voelden als vanzelf de behoefte opkomen om na het voltooien van de veertien lijdensstaties een vijftiende toe te voegen: de verrijzenis. Dat hadden ze niet van tevoren bedacht. Het kwam op, zo is ons verteld, al doende. Ook omdat het werken aan de kruisweg zo inspirerend was dat het niet lukte om van het scheppen ervan nu zomaar afscheid te nemen. Wij hebben de vijftiende statie nog niet kunnen zien. Jij mogelijk al wel. Ze gaat met deze kruisweg als belofte en straks als ingeloste belofte mee. Er gaat iets uit van de manier waarop Jezus lijdt en sterft. Een door de wol geverfde Romeinse officier die toezicht houdt op de executie roept spontaan uit: “werkelijk deze man is de Zoon van God.” De kracht die door zijn onmacht heendringt raakte de man tot in zijn vezels. Samen met een van de misdadigers die met Jezus gekruisigd werden is hij de eerste aan wie zich een ondenkbare mogelijkheid opdrong.

In Jezus heeft het bestaan dat alle leven voorafgaat zich laten zien als de toekomst en voltooiing van alle bestaan. De Verrijzenis is niet uit te beelden. Ze is een ondeelbaar moment in de tijd waarin de laatste dag die alle dagen in zich omvat en tot voltooiing brengt doorbreekt. De vijftiende statie is de toekomst die als hoop zijn licht laat schijnen over ons heden. Licht dat leven doet.

Leven van wat komt. We staan rechtop en bewegen ons tussen de aarde die ons draagt en de onmetelijke sterrenhemel die ons overwelft en overweldigt. Met ons zelfbewustzijn hebben we door dit wandelen in perspectief een uniek zicht: we zien een horizon. Ze gaat altijd met ons mee, waarheen we ook gaan. Ze verandert door omstandigheden en nieuw ontdekte mogelijkheden van waarnemen, maar altijd blijft de horizon: de grens van wat we onze werkelijkheid noemen. De mensheid kun je misschien opdelen in mensen die geen mogelijkheid vermoeden achter hun horizon en mensen die leven van de verwachting dat hun horizon een andere ruimte verborgen houdt. De horizon van tijd en ruimte is als de muur van een gebouw. De muur geeft de ervaring van deze kant en de andere kant, van binnen en buiten. Ze hoort bij geen van beide en maakt toch dat beide kunnen bestaan en elkaar oproepen. Geen binnen zonder buiten, geen buiten zonder binnen. De ervaring van een horizon, van het zo begrensde van ons persoonlijke en menselijke bestaan, is tegelijk de mogelijkheid om dat bestaan in de zoveel grotere ruimte te beleven van ‘een andere kant.’ Zou het daarom zo natuurlijk voor ons mensen zijn om te dromen, idealen te koesteren, te hopen? En de ultieme grens, de uiterste horizon? De dood? Wat doet ze vermoeden!

De Kruisweg is een worsteling met onmacht en overgave. Ze verbeeldt de grondwaarheid van het Evangelie: alles is uit Liefde ontstaan en alles zal in Liefde worden voltooid. In Jezus heeft deze

zijn voltooiing gevonden, die velen helpt om die waarheid in het eigen leven te ontdekken. Denk je eens in hoe de wereld eruit zal zien als in ieder mensenhart de liefde zonder angst regeert. Daar deed Jezus het voor.

Dick Evers

Na zijn opleiding gevolgd te hebben aan de Academie Industriële Vormgeving Eindhoven en de Academie Kunst en Industrie Enschede ging Dick Evers (Roermond 1952) aan de slag als ontwerper. In 1979 richtte hij zijn eigen Design Team op dat zich gaandeweg steeds verder ging specialiseren in ontwerpen op basis van Feng Shui. Daarnaast doceerde hij van 1986 tot 2018 aan de Academie Beeldende Kunsten in Maastricht van Zuyd Hogeschool. Hij houdt van een sterk ontwerp en weet wat materialen doen. Zijn kunst is dynamisch, kleurrijk, verleidelijk en niet benepen maar royaal. In 2019 betrok Dick een nieuw atelier in de kapel St. Gregor in Steyl.

Michelle van Asperen

De in 1994 in het Brabantse Veghel geboren Michelle van Asperen is relatief nieuw in de kunstwereld. Michelle volgde de opleiding Fine Art and Design in Education aan de Academie Beeldende Kunsten Maastricht van Zuyd Hogeschool. Zij specialiseerde zich daar binnen met de Gidsenopleiding van het Bonnefantenmuseum te Maastricht. Tijdens haar studie hielp ze tevens mee aan het kunstproject de Walk-in-installatie Tape in Museum Schunck te Heerlen, en The Fifth Floor in het Bonnefantenmuseum. Het werken aan DICX Kruisweg heeft haar geïnspireerd om ook zelf weer te gaan schilderen in een abstracte, minimalistische stijl.

Jacques Spee

Jacques Spee (1947) volgde de opleiding docent Tekenen en Kunstgeschiedenis aan de Academie Beeldende Kunsten Arnhem en is daarna gaan lesgeven aan de Academie Beeldende Kunsten Maastricht van Zuyd Hogeschool. Daarnaast werkt hij in zijn atelier in Obbicht als portrettist en heeft zich gespecialiseerd in historische schildertechnieken. Zijn specialismen zijn de anatomie en gezichtsreconstructie voor forensische en archeologische toepassingen.  In deze Kruisweg heeft hij de anatomie en expressie van de figuren uitgewerkt.

Dankwoord

Anderhalf jaar lang werkten wij, vol overgave en in grote harmonie, samen aan DICX Kruisweg. Het resultaat kunt u tijdens verschillende presentaties en natuurlijk ook op foto’s in dit boek bewonderen. Wij zijn er na al onze inspanningen, maar vooral op grond van de kwaliteit van de gerealiseerde werken bijzonder trots op.

Maar wij deden het niet alleen.

Talloze mensen dachten met ons mee en voorzagen ons van advies of leverden op de een andere wijze een, zeer gewaardeerde, bijdrage, aan de werken, de presentaties en dit boek. Daarvoor zeggen wij hen graag vele malen dank.

Onze Kruisweg is ook een beetje de uwe.

Michelle van Asperen             Dick Evers                 Jacques Spee

Und hier ist der deutsche Text des Buches! Viel Spaß beim Lesen.

DICX Kreuzweg

Von Paul Seelen

Der Venloer bildende Künstler Dick Evers trug schon seit einiger Zeit die Idee mit sich herum, einen Kreuzweg zu malen. Jetzt sollte es endlich soweit sein. Auf der Suche nach einer geeigneten Arbeitsumgebung für das Projekt stieß er Ende 2019 auf die ehemalige Kapelle St. Gregor in Venlo. Es gelang ihm, die S.K.Steyl zu bewegen, ihm diese als Atelier zu vermieten. Zunächst für – ein Jahr. Dann bestellte er die besten Leinwände und Rahmen, die er bekommen konnte – denn sein Kreuzweg sollte Spitzenqualität sein – und beschaffte die benötigten Pinsel, Spraydosen, Spritzpistolen, Spachtel, Farben und Lacke. Dann begann er voller Tatendrang mit seinem Kreuzweg.

Nachdem er sich fast zwei Wochen lang “eingearbeitet” hatte, griff ihm die Vorsehung unter die Arme: Michelle van Asperen, seine ehemalige Studentin an der Akademie der Bildenden Künste in Maastricht, kam zu Besuch, griff spontan zu einer Spritzpistole und begann sofort mitzuarbeiten. Dick und Michelle beschlossen, gemeinsam an dem Projekt zu arbeiten. Das erste, was sie taten, war, die inzwischen Magenta roten Leinwände mit anderen Farben zu versehen.

Es sollte ein Kreuzweg werden, der so wahrheitsgetreu wie möglich sein sollte. Das war leichter gesagt als getan. Denn die Geschichte lässt viele Fragen offen.

Die Stationen

Dafür wurde in der Literatur ausgiebig recherchiert. Der Benediktinerpater Matthieu Wagemaker (Theologe) und Frater Leo Disch (Bildhauer), anerkannte Spezialisten, halfen, wo sie konnten, bei der Wahrheitsfindung. Als das Bild klar war, fertigte Dick die ersten Skizzen an. Auf dieser Grundlage machten sich die Künstler an die weitere Ausgestaltung. Zunächst wurden auf elf Stationen reflexgelbe Balken gemalt. Keine Kreuze, sondern Balken. Experten sind sich nämlich einig, dass Jesus auf seinem Leidensweg einen Balken tragen musste und kein Kreuz, wie es auf Kreuzwegen üblicherweise suggeriert wird. Holz war in Jesu Zeit kostbar. Man ging sparsam damit um. An festen Plätzen – oft Hügeln – standen Pfosten, die jahrelang stehen blieben. Bei den Römern war es üblich, dass die Schwerverbrecher selbst einen waagerechten Querbalken zur Hinrichtungsstätte trugen. Dieser wurde waagerecht auf den Pfahl gelegt.

Nach den Balken waren die “menschlichen Figuren” an der Reihe. Auch diese sollten so realistisch wie möglich auf die Leinwand gebracht werden. Dafür beschlossen sie, einen Spezialisten hinzuzuziehen: Jacques Spee, Kollege an der Kunstakademie, Dozent für “Modell mit anatomischer Verantwortung”.

So ist der DICX-Kreuzweg zum einzigartigen Produkt von drei eng zusammenarbeitenden Künstlern geworden. Künstler, die während der Arbeit ständig Diskussionen über den historischen Kontext, die künstlerische Umsetzung und die Reaktion der Menschen auf ihr Werk führten. Diskussionen, bei denen es wie durch ein Wunder nie zu einem unfreundlichen Wort gekommen ist.

Einzigartig und besonders

Der DICX-Kreuzweg ist schwer in eine Schublade zu stecken. Der Stil lässt sich vielleicht am besten als moderner Realismus beschreiben. Der DICX-Kreuzweg weicht in einigen Punkten von seinen Vorgängern ab. Erstens durch die auffällige Farbgebung, die ein mystisches Gefühl hervorruft, gleichzeitig aber auch eine gewisse Spannung: die energetische Spannung, die die drei Schöpfer in ihn hineingelegt haben. Es gibt noch mehr Unterschiede. Wo ein Kreuzweg normalerweise aus vierzehn Stationen besteht, sind es hier fünfzehn. Eine Null-Station wurde hinzugefügt. Diese versinnbildlicht das große Nichts, den Anfang der Schöpfung (des Kreuzweges) und den Anfang der Auferstehung. Ein weiterer Unterschied: Jesus trägt im DICX-Kreuzweg keine Dornenkrone. Auch dafür gibt es einen Grund. Die Dornenkrone wird nach Ansicht von Experten oft nur dargestellt, um die dramatische Wirkung zu verstärken. Außerdem ist auf dem DICX-Kreuzweg im Gegensatz zu anderen Kreuzwegen kaum Blut zu sehen. Aber die vielleicht auffälligste “Abweichung” ist doch der dominant vorhandene reflexgelbe Balken.

DICX-Kreuzweg. Kunst, die überrascht und zum Nachdenken anregt. Kunst, die niedrigschwellig ist und für jeden zugänglich und erfahrbar ist. Kunst, die auch zum Nachdenken anregt. Denn die Botschaft des Kreuzwegs ist zeitlos und hochaktuell.

Überlegungen

von Bruder Leo Disch und Pater Matthieu Wagemaker

Ein denkwürdiger Nachmittag in Bruder Leos Atelier. Dick hatte uns eingeladen, einen Blick in die Küche von DICX Crossroads zu werfen. Bilder wurden gezeigt, Geschichten erzählt. Von den anderen Teammitgliedern kamen Apps herein. Kunsttechnische, ästhetische und theologische Gedanken verwoben sich zu einer vielschichtigen Betrachtung. Die Klosterwerkstatt machte ihrem Namen alle Ehre: Werkstatt für die Seele. Einleitend einige Gedanken, die in dieser Stunde Worte fanden. Stille. Die Stationen Fünfzehn und Null sind nicht auf den ersten Blick zu erkennen. Sie stellen sich als ein Ganzes dar. Sie erfordern, dass man den Schritt hält, dass man ausschaltet, was einen stört und beunruhigt. Wenn Ihre Aufmerksamkeit ungeteilt ist, betreten Sie in der Begegnung mit den Kreuzwegstationen einen Raum, der zugleich in Sie selbst eintritt. Der Kreuzweg bietet fünfzehn Momente, um zu reiner Aufmerksamkeit zu kommen und so beim Gehen still zu werden. Zur Ruhe kommen heißt, eins werden mit dem, was allem vorausgeht. Jedes Kunstwerk verkörpert das Staunen der Künstler über die reine Möglichkeit, aus der ihr Werk entstanden ist. Stilling teilt mit ihnen die Erfahrung, dass diese Arbeit von Herz, Kopf und Händen dennoch reines Geschenk, reine Gnade ist. Was unter Schweiß und Tränen geschaffen wird, offenbart sich als Geschenk. Um Sie auf diese Spur zu bringen, ist zu den traditionellen 14 Stationen eine erste hinzugekommen, die keine Nummer hat: NULL. Die Null gehört nirgendwo hin, ist Anfang und Ende und ist unverzichtbar.

Wer eine Nullstellung einnimmt, sieht in allem eine ungeahnte, unerwartete Möglichkeit und entdeckt die Hoffnung. Hoffen heißt, innerlich um einen Raum zu wissen, der einen leben lässt, selbst in Situationen großen Leids. Was wissen Sie dann? Dass diese Existenz, dieses reine Geschenk, uns nicht verrät. Kein Leid kann das Licht des ersten Tages verdunkeln. Wir begegnen in diesem Kreuzweg dem Ringen des Menschen, Licht in sein Leben zu bekommen und jedes Leid als eine unbedachte und unerwartete Öffnung zu einer reicheren, tieferen Existenz zu entdecken. Darüber darf man still werden. Ecce homo. Bei den 15 Passionsstationen sticht das markante Kreuz am meisten hervor. Die Darstellungen sind jeweils auf ihre Essenz reduziert. Sie erinnern damit an die Ikone; eine Imagination, die präsentiert – symbolisiert und zum Durchschauen einlädt. Der Herr Jesus begegnet uns in einer realistischen, körperlich kraftvollen und achtsam dargestellten Menschlichkeit. Und doch scheint er sich uns auch zu entziehen. Er ist nicht einfach ansprechbar. In seinen Händen ist das bleierne hölzerne Folterinstrument zu einem leuchtenden Rechteck geworden. Station für Station werden wir mit ohnmächtiger Begrenzung und unausweichlichem Verlust konfrontiert; der Mensch wird all seiner Illusionen beraubt. Wir sind mit dem nackten Menschen konfrontiert. Ecce homo (siehe Mensch) – das bestürzende Geständnis des Pontius Pilatus. Pilatus ist der Oberbefehlshaber. Er kennt die Welt und er weiß, dass die Wahrheit und der Wert in der Welt wehrlos sind. “Seht”, sagt er zu der wütenden Menge, “Hier hast du ihn. Das ist also dein König. Und was ist er überhaupt, dieser Mensch?” Dann hofft er, dass sie sich damit zufrieden geben werden. Dem ist nicht so. Und dann wäscht er fröhlich seine Hände, während er den Unschuldigen einem gnadenlos qualvollen und demütigenden Tod übergibt. Das ist die Welt, in der es keine Wahrheit gibt. “Was ist Wahrheit”, sagte Pilatus, als Jesus ihm erklärte, er sei gekommen, um für die Wahrheit Zeugnis abzulegen. Den Kreuzweg zu gehen bedeutet, Schritt für Schritt in die Dunkelheit dieses Zynismus hinabzusteigen. Er scheint immer das reine Geschenk der Existenz zu überwinden und alles auf das einfache Kalkül des Überlebens durch Kampf oder Flucht zu reduzieren, ein Leben, das von Lust oder Angst bestimmt wird. Wir haben uns an diesen Zynismus gewöhnt. Der Mensch? Nicht mehr als ein Klumpen von Zellen mit einem elektrischen Impuls in ihnen… Eine Sammlung von Daten, die in Bits gespeichert und von Algorithmen geordnet sind, reine Natur… In Jesus begegnen wir dem Menschen, der durch diesen Zynismus bis auf die Haut entblößt ist. Das ist deine Existenz, wenn du ein Niemand bist und keinen Wert mehr für die Welt hast, ein Nichts bist. Jesus erträgt dieses Urteil, das ihn gleichzeitig erniedrigt und erhebt. Er ist nicht schuld und er gibt niemandem die Schuld. “Vater, gib ihnen nicht die Schuld für diese Sünde. Sie wissen nicht, was sie tun.” An dieser Freiheit scheitert jede Macht. Er lässt sich nicht manipulieren, weder herabsetzen noch zum Schweigen bringen: Für ihn ist jeder Mensch jemand – der Geringste zuerst. Den Kreuzweg zu gehen, kontemplativ zu schauen oder von innen heraus zu beten, bedeutet, dieser Möglichkeit der Existenz zu begegnen: dass du nicht träumst, wenn du glaubst, dass dein Leben seinen Ursprung und seine Zukunft in der Liebe findet. So ist das Kreuz, Zeichen des Lebens, das an den Grenzen von Tod und Macht zerbricht, zum Banner des lebendigen Menschen geworden. Ecce homo vivens! Mehr als Leiden. Wer den Kreuzweg kennt, wird feststellen: Die Dornenkrone, die Geißeln und die Blutströme fehlen. Dieser Kreuzweg hält sich fern von Leidenssentimentalität. Eine starke Aussage. Mitleid wird nicht durch ‘Blut und Wunden’ hervorgerufen, sondern dadurch, dass der Mensch sein Leiden erträgt. Das größte Leid, das man einem anderen antun kann, ist, ihn auf sein Leiden zu reduzieren. Dann SIND Sie Ihre Krankheit, Ihre Ohnmacht, Ihr Unglücklichsein. Sie haben den Raum verloren, über das hinauszuschauen, was Ihnen widerfahren ist oder was Sie ertragen müssen. Wir identifizieren uns dann mit unserem Leiden. Wir sind zu Opfern eines Lebens geworden, das seines Sinns beraubt wurde. Jesus nimmt sein Kreuz mit ungebrochenem Glauben an das Geschenk des Lebens auf sich. Er kennt den Schöpfer, den er auf die intimste Weise als Abba, lieber Vater, anspricht. Für diejenigen, die nicht so beten können, bleibt der Kreuzweg eine Einladung, an das Leben als Geschenk zu glauben. Jesus geht den Kreuzweg, um diesen Glauben vor sich zu leben und ihn als Erfahrung in den Mittelpunkt der Geschichte. Niemand wird durch sein Leiden zum Nichts. Licht, das Leben macht. Dick und sein Team hatten natürlich das Bedürfnis, nach den 14 Passionsstationen eine 15. hinzuzufügen: die Auferstehung. Daran hatten sie im Vorfeld nicht gedacht. Die Idee dazu entstand, wie man uns erzählt, während der Arbeit. Auch weil die Arbeit am Kreuzweg so inspirierend war, dass man sich nicht einfach von seiner Entstehung verabschieden konnte. Die fünfzehnte Station haben wir noch nicht sehen können. Sie haben sie vielleicht schon gesehen. Es geht bei diesem Kreuzweg um eine Verheißung und später um eine erfüllte Verheißung. Von der Art und Weise, wie Jesus leidet und stirbt, geht etwas aus. Ein eingefleischter römischer Offizier, der die Hinrichtung beaufsichtigt, ruft spontan aus: “Dieser Mensch ist wahrhaftig der Sohn Gottes.” Die Macht, die seine Ohnmacht durchdrang, berührte den Mann bis ins Innerste. Zusammen mit einem der Verbrecher, die mit Jesus gekreuzigt wurden, ist er der erste, dem sich eine unvorstellbare Möglichkeit aufdrängt. In Jesus zeigte sich die Existenz, die allem Leben vorausgeht, als die Zukunft und Vollendung aller Existenz. Die Auferstehung lässt sich nicht abbilden. Sie ist ein unteilbarer Moment in der Zeit, in dem der letzte Tag, der alle Tage umfasst und zur Vollendung bringt, durchbricht. Die fünfzehnte Station ist die Zukunft, die ihr Licht als Hoffnung über unsere Gegenwart wirft. Wir stehen aufrecht und bewegen uns zwischen der Erde, die uns trägt, und dem riesigen Sternenhimmel, der uns überwältigt und überwältigt. Mit unserer Selbstwahrnehmung gibt uns dieses Gehen in der Perspektive eine einzigartige Sicht: Wir sehen einen Horizont. Er ist immer bei uns, wohin wir auch gehen. Er verändert sich mit den Umständen und neu entdeckten Wahrnehmungsmöglichkeiten, aber immer bleibt der Horizont: die Grenze dessen, was wir unsere Wirklichkeit nennen. Man kann die Menschheit vielleicht unterteilen in diejenigen, die hinter ihrem Horizont keine Möglichkeit vermuten, und diejenigen, die in der Erwartung leben, dass ihr Horizont einen anderen Raum verbirgt. Der Horizont von Zeit und Raum ist wie die Wand eines Gebäudes. Die Wand vermittelt die Erfahrung von Diesseits und Jenseits, von Innen und Außen. Sie gehört zu keinem von beiden und erlaubt doch beiden, zu existieren und sich gegenseitig hervorzurufen. Kein Innen ohne Außen, kein Außen ohne Innen. Die Erfahrung eines Horizonts, des so Begrenzten unserer persönlichen und menschlichen Existenz, ist zugleich die Möglichkeit, diese Existenz in dem so viel größeren Raum von “einer anderen Seite” zu erfahren. Könnte das der Grund sein, warum es für uns Menschen so natürlich ist, zu träumen, Ideale zu hegen, zu hoffen? Und die letzte Grenze, der letzte Horizont? Der Tod? Was sagt das aus! Der Kreuzweg ist ein Kampf mit der Ohnmacht und der Hingabe. Der Kreuzweg ist ein Kampf mit Ohnmacht und Hingabe. Er stellt die Grundwahrheit des Evangeliums dar: Alles ist aus der Liebe geboren und alles wird in der Liebe vollendet. In Jesus hat er seine Vollendung gefunden und vielen geholfen, diese Wahrheit in ihrem eigenen Leben zu entdecken. Stellt euch vor, wie die Welt aussehen wird, wenn in jedem menschlichen Herzen die Liebe ohne Furcht regiert. Das ist es, wofür Jesus es getan hat.

Ecco il testo italiano del libro! Divertitevi a leggere.

La Via Crucis di DICX

Scritto da Paul Seelen

L’artista visivo di Venlo, Dick Evers, meditava da tempo l’idea di dipingere una Via Crucis. Era giunto il momento propizio per dare compimento a questa ispirazione. Nella ricerca di uno spazio di lavoro adatto al progetto, alla fine del 2019 trovò l’antica cappella di San Gregorio a Venlo. Persuase la Fondazione K.S. ad affittargliela come studio, inizialmente per un anno. Successivamente, ordinò le migliori tele e i migliori telai che potesse reperire – poiché la sua Via Crucis doveva essere di altissima qualità – e acquistò i pennelli, le bombolette spray, le pistole a spruzzo, le spatole, i colori e le vernici necessari. Dopodiché, iniziò con entusiasmo la sua Via Crucis.

Dopo quasi due settimane di rodaggio, la provvidenza gli tese una mano: Michelle van Asperen, sua ex studentessa dell’Accademia di Belle Arti di Maastricht, lo visitò, prese impulsivamente una pistola a spruzzo e spontaneamente iniziò a lavorare al suo fianco. Dick e Michelle decisero di collaborare al progetto. La prima cosa che fecero fu dipingere le tele, già di un color magenta-rosso, con diverse tonalità.

Doveva essere una Via Crucis il più possibile fedele alla realtà. Più facile a dirsi che a farsi. La storia, dopotutto, lascia molte domande senza risposta. Per la Via, fu condotta un’approfondita ricerca nella letteratura. Padre Benedettino Matthieu Wagemaker (teologo) e Fratello Leo Disch (scultore), riconosciuti specialisti, prestarono assistenza ovunque possibile per scoprire la verità. Quando l’enigma fu risolto, Dick realizzò gli schizzi iniziali. Basandosi su questi, gli artisti procedettero con l’ulteriore sviluppo. Inizialmente, su undici stazioni furono dipinti fasci di un giallo riflesso. Non croci, ma fasci. Gli esperti concordano sul fatto che Gesù, sulla via del Calvario, dovette portare una trave, non una croce, come comunemente suggerito nelle Vie Crucis. Il legno era prezioso ai tempi di Gesù e veniva usato con parsimonia. In luoghi fissi – spesso colline – venivano eretti pali, che rimanevano in posizione per anni. Tra i Romani, era consuetudine che i grandi criminali portassero una traversa orizzontale fino al luogo della crocifissione. Questa trave veniva poi posta orizzontalmente sul palo. Dopo le travi, seguirono le “figure umane”. Anche queste dovevano essere ritratte realisticamente sulla tela. Hanno deciso di arruolare uno specialista: Jacques Spee, un collega dell’accademia d’arte, insegnante di “modello con responsabilità anatomica”.

Così, la Via Crucis di DICX divenne il prodotto unico di tre artisti che collaboravano strettamente. Artisti che si confrontavano costantemente durante il lavoro sul contesto storico, sull’esecuzione artistica e su come le persone avrebbero reagito alla loro opera. Discussioni in cui, miracolosamente, non fu pronunciata una sola parola aspra.

La Via Crucis di DICX è difficile da categorizzare. Lo stile potrebbe forse essere meglio descritto come realismo moderno. La Via Crucis di DICX si discosta in diversi modi dai suoi predecessori. In primo luogo, si distingue per il suo sorprendente uso del colore, evocando una sensazione mistica e creando contemporaneamente una certa tensione: la tensione energica che i tre creatori vi hanno infuso. C’è dell’altro che la distingue. Mentre una tipica Via Crucis consiste di quattordici stazioni, questa volta ce ne sono quindici. È stata aggiunta una stazione Zero, che rappresenta il grande nulla, l’inizio della creazione (della Via Crucis) e l’inizio della risurrezione. Un’altra differenza: nella Via Crucis di DICX, Gesù non indossa una corona di spine. C’è una ragione anche per questo. Gli esperti spesso suggeriscono che la corona di spine sia raffigurata unicamente per il suo effetto drammatico. Inoltre, a differenza di altre Vie Crucis, non c’è quasi nessun sangue visibile nella Via Crucis di DICX. Ma forse la “deviazione” più sorprendente è il raggio giallo riflesso prominentemente presente.

Via Crucis DICX. Arte che sorprende e suscita discussioni. Arte accessibile ed empatica per tutti. Arte che provoca riflessioni. Perché il messaggio della Via Crucis è senza tempo e ancora molto rilevante.

Riflessioni

Scritto da fra’ Leo Disch e padre Matthieu Wagemaker

Un pomeriggio memorabile nello studio di fra’ Leo. Dick ci aveva invitato a dare una sbirciatina al mondo della Via Crucis di DICX. Erano esposte fotografie, venivano narrate storie. Giungevano messaggi dagli altri membri del team. Contemplazioni artistiche, estetiche e teologiche si intrecciavano in una riflessione multiforme. Lo studio del monastero si dimostrava degno del suo nome: un laboratorio per l’anima. Come prefazione, ecco alcuni pensieri che hanno trovato parole durante quest’ora.

Silenzio. La Via a quindici e a zero stazioni non può essere compresa in un solo sguardo. Si presentano come un tutto. Richiedono di fermarsi, di eliminare ciò che disturba e interrompe. Quando la tua attenzione è indivisa, entri in un incontro con la Via Crucis, uno spazio che simultaneamente entra dentro di te. La Via Crucis offre quindici momenti per raggiungere la pura attenzione e, così facendo, per divenire silenziosi. Divenire silenziosi è divenire uno con ciò che precede ogni cosa. Ogni opera d’arte incarna la meraviglia degli artisti per la pura possibilità da cui il loro lavoro è emerso. Nel silenzio, condividiamo la loro esperienza che quest’opera di cuore, mente e mani è un puro dono, pura grazia. Ciò che è faticato con sudore e lacrime si rivela come un dono. Per condurti su questo sentiero, una quindicesima stazione è stata aggiunta alle quattordici tradizionali, etichettata come ZERO. Zero non appartiene a nulla, è l’inizio e la fine, ed è indispensabile. Acquisire una posizione zero ti permette di vedere una possibilità imprevista e inaspettata in ogni cosa e di scoprire la speranza. Sperare è avere una consapevolezza interiore di uno spazio che dona vita, anche in situazioni di intensa sofferenza. Cosa sai allora? Che questa esistenza, questo puro dono, non ci tradisce. Nessuna sofferenza può oscurare la luce del primo giorno. In questa Via Crucis, incontriamo la lotta dell’umanità per ricevere la luce della vita e per scoprire ogni sofferenza come un’apertura imprevista e inaspettata verso un’esistenza più ricca e profonda. Questo potrebbe lasciarti in silenzio.

Ecce homo. La sorprendente traversa spicca maggiormente nella quattordicesima stazione della sofferenza. Le raffigurazioni sono state ridotte alla loro essenza. Assomigliano così a icone; rappresentazioni che presentano, simboleggiano e invitano alla contemplazione. Gesù ci incontra in un essere umano ritratto realisticamente, fisicamente potente e con attenzione. Eppure, sembra anche sfuggirci. Non è facilmente afferrabile. Il pesante strumento di tortura in legno si è trasformato in un rettangolo illuminante nelle sue mani. Stazione dopo stazione, ci troviamo di fronte a limitazioni impotenti e perdite inevitabili; l’umano spogliato di ogni illusione. Ci troviamo di fronte all’umano nudo. Ecce homo (ecco l’uomo) – la sconfortante confessione di Ponzio Pilato. Pilato è l’Autorità. Conosce il mondo e sa che verità e valore sono indifesi nel mondo. “Guardate”, dice alla folla furiosa, “ecco lui. Questo è il vostro re. Chi è, quest’uomo?”. Spera che si accontenteranno di questo. Ma non è così. E poi si lava comodamente le mani dall’innocenza mentre consegna l’Innocente a una spietata morte di tortura e umiliazione. Questo è il mondo dove la verità non esiste. “Che cos’è la verità?”, disse Pilato quando Gesù gli disse di essere venuto per testimoniare la verità. Seguire la Via Crucis è discendere passo dopo passo nell’oscurità di questo cinismo. Sembra sempre che il puro dono dell’esistenza trionfi, riducendo tutto a semplici calcoli di sopravvivenza attraverso la lotta o la fuga, una vita guidata dal piacere o dalla paura. Ci siamo abituati a questo cinismo. Umanità? Nient’altro che un ammasso di cellule con un impulso elettrico all’interno… Una raccolta di dati immagazzinati in bit ordinati da algoritmi, puramente naturali… In Gesù, incontriamo l’umano spogliato da questo cinismo. Questa è la vostra esistenza quando non siete nessuno e, per il mondo, non avete più valore, siete nulla. Gesù porta questo giudizio che simultaneamente lo piega e lo solleva. Nulla gli può essere rimproverato, ed egli non rimprovera nessuno. “Padre, non imputare loro questo peccato. Non sanno quello che fanno”. Ogni potere si infrange su quella libertà. Egli è inmanipolabile, non cancellabile, né può essere messo a tacere: incorruttibile e impermeabile a qualsiasi minaccia. Per lui, ogni persona è qualcuno – l’ultimo viene per primo. Seguire la Via Crucis, sia osservando contemplativamente che pregando interiormente, significa incontrare questa possibilità di esistenza: che non state sognando quando credete che la vostra vita trovi la sua origine e il suo futuro nell’amore. Così, la croce, segno di vita che si spezza sui confini della morte e del potere, è diventata il vessillo dell’uomo vivente. Ecce homo vivens!

Più della sofferenza. Chiunque abbia familiarità con la Via Crucis noterà: la corona di spine, le flagellazioni e i rivoli di sangue sono assenti. Questa Via Crucis mantiene le distanze dalla sofferenza sentimentale. Una dichiarazione potente. La compassione non è suscitata da “sangue e ferite”, ma dall’umano che sopporta la sofferenza. Il danno più grande che si possa fare a un altro è ridurlo alla sua sofferenza. Allora tu sei la tua malattia, la tua impotenza, la tua infelicità. Hai perso lo spazio per guardare oltre ciò che ti è accaduto o ciò che devi portare. Allora ci identifichiamo con la nostra sofferenza. Diventiamo vittime di una vita spogliata del suo significato. Gesù prende la sua croce con una fede incrollabile nel dono della vita. Conosce il Creatore, al quale si rivolge nel modo più intimo come Abbà, caro Padre. Per coloro che non possono pregare così, la Via Crucis è comunque un invito a credere nella vita come un dono. Gesù percorre la sua Via Crucis per vivere questa fiducia e porla come esperienza nel cuore della storia. Nessuno diventa nulla attraverso la propria sofferenza.

Luce che porta vita. Dick e il suo team sentirono naturalmente il bisogno di aggiungere una quindicesima stazione dopo aver completato le quattordici stazioni della sofferenza: la risurrezione. Non l’avevano pianificata in anticipo. Accadde, ci dissero, mentre lavoravano. Anche perché lavorare alla Via Crucis era così ispiratore che non riuscivano facilmente a congedarsi dall’atto della creazione. Non abbiamo ancora potuto vedere la quindicesima stazione. Forse voi sì. Essa accompagna questa Via Crucis come una promessa e poi come una promessa compiuta. C’è qualcosa nel modo in cui Gesù soffre e muore. Un esperto ufficiale romano che supervisionava l’esecuzione esclama spontaneamente: “Veramente, quest’uomo è il Figlio di Dio”. La potenza che penetra attraverso la sua impotenza toccò l’uomo nel profondo. Accanto a uno dei criminali crocifissi con Gesù, egli è il primo a confrontarsi con una possibilità impensabile. In Gesù, l’esistenza che precede ogni vita si è rivelata come il futuro e il compimento di ogni esistenza. La Risurrezione non può essere raffigurata. È un momento indivisibile nel tempo in cui irrompe l’ultimo giorno che comprende e compie tutti i giorni. La quindicesima stazione è il futuro che irradia la sua luce sul nostro presente come speranza. Luce che porta vita.

Vivere da ciò che deve venire. Stiamo in piedi e ci muoviamo tra la terra che ci sostiene e il vasto cielo stellato che si inarca sopra e ci sopraffà. Con la nostra autocoscienza, abbiamo una visione unica mentre camminiamo in prospettiva: vediamo un orizzonte. Ci accompagna sempre, ovunque andiamo. Cambia a causa delle circostanze e delle possibilità di percezione appena scoperte, ma l’ orizzonte rimane sempre: il limite di ciò che chiamiamo la nostra realtà. L’umanità può forse essere divisa in persone che non sospettano alcuna possibilità oltre il loro orizzonte e persone che vivono nell’aspettativa che il loro orizzonte nasconda un altro spazio. L’orizzonte del tempo e dello spazio è come il muro di un edificio. Il muro offre l’esperienza di questo lato e dell’altro lato, dentro e fuori. Non appartiene a nessuno dei due eppure fa esistere entrambi e si chiamano a vicenda. Nessun dentro senza fuori, nessun fuori senza dentro. L’ esperienza di un orizzonte, della natura così ristretta della nostra esistenza personale e umana, è contemporaneamente la possibilità di sperimentare quell’esistenza nel molto più ampio spazio di “un altro lato”. È per questo che è così naturale per noi umani sognare, coltivare ideali, sperare? E il limite ultimo, l’ orizzonte ultimo? La morte? Cosa suggerisce!

La Via Crucis è una lotta con l’impotenza e la resa. Descrive la verità fondamentale del Vangelo: tutto ha avuto origine dall’ Amore, e tutto sarà compiuto nell’Amore. In Gesù, questo ha trovato il suo compimento, aiutando molti a scoprire questa verità nelle proprie vite. Immaginate come sarà il mondo quando l’amore senza paura regnerà in ogni cuore umano. È per questo che Gesù l’ha fatto.

Dick Evers

Dopo aver completato la sua formazione all’Accademia di Design Industriale di Eindhoven e all’Accademia di Arte e Industria di Enschede, Dick Evers (nato a Roermond nel 1952) ha intrapreso la carriera di designer. Nel 1979, ha fondato il suo Design Team, specializzandosi gradualmente in progetti basati sul Feng Shui. Inoltre, dal 1986 al 2018, ha insegnato all’Accademia di Belle Arti di Maastricht presso l’Università di Scienze Applicate Zuyd. Apprezza il design forte e comprende le dinamiche dei materiali. La sua arte è dinamica, colorata, seducente e generosamente sfrenata.

Michelle van Asperen

Michelle van Asperen (nata a Veghel nel 1994) è relativamente nuova nel mondo dell’arte. Ha proseguito la sua formazione in Belle Arti e Design nell’Istruzione presso l’Accademia di Belle Arti di Maastricht all’Università di Scienze Applicate Zuyd. All’interno di questo programma, si è specializzata nel Corso per Guide offerto dal Bonnefantenmuseum di Maastricht. Durante i suoi studi, ha contribuito a progetti artistici come l’installazione Walk-in Tape allo Schunck Museum di Heerlen e The Fifth Floor al

Bonnefantenmuseum. Lavorare alla Via Crucis DICX l’ha ispirata a ricominciare a dipingere in uno stile astratto e minimalista.

Jacques Spee

Jacques Spee (nato a Heerlen nel 1947) ha completato la sua formazione come insegnante di Disegno e Storia dell’Arte all’Accademia di Belle Arti di Arnhem. Successivamente è diventato insegnante all’Accademia di Belle Arti di Maastricht presso l’Università di Scienze Applicate Zuyd. Inoltre, lavora nel suo studio a Obbicht come ritrattista, specializzato in tecniche pittoriche storiche. La sua esperienza risiede nell’anatomia e nella ricostruzione facciale per applicazioni forensi e archeologiche. In questa Via Crucis, ha dettagliato meticolosamente l’anatomia e le espressioni delle figure.

Espressione di Gratitudine

Per un anno e mezzo, abbiamo lavorato instancabilmente e in grande armonia alla Via Crucis DICX. Il risultato, che potete ammirare in varie mostre e, naturalmente, nelle fotografie all’interno di questo libro, è qualcosa di cui siamo immensamente orgogliosi, non solo per i nostri sforzi ma anche per la qualità delle opere realizzate.

Tuttavia, non abbiamo intrapreso questo viaggio da soli. Innumerevoli persone ci hanno offerto i loro pensieri, fornito preziosi consigli o contribuito in vari modi alle opere, alle presentazioni e a questo libro, un contributo che apprezziamo profondamente.

A tutti coloro che ci hanno sostenuto, esprimiamo la nostra più sentita gratitudine.

La nostra Via Crucis è per tutti.

Per ogni età, indipendentemente dal tuo background o da ciò in cui credi.

Michelle van Asperen     Dick Evers     Jacques Spee

Colophon

Title: DICX Way of the Cross

W: www.dicx.nl

E: dickevers@dickevers.com

1e edition 2024

Artists / creators: Michelle van Asperen, Dick Evers and Jacques Spee

Authors: Fr.Leo Disch, Pr.Matthieu Wagemaker and Paul Seelen

Photography: Lé Giesen, Egon Notermans, Heinz Spütz, Leon Vrijdag and others

Book design: Carmen Arends

Translation: Bas Vissers

Editor: Dick Evers

A special thanks to:

Henk van Asperen, Marga van Asperen, Astrid Birsak, Fr. Leo Disch, Hans Evers, Paul Huver, Paul

Jungschleger, Arno van de Kerkhof, Maurice Maters, Marjan Melkert, Marie José Pas,

Jacques en Ellen Scheuten Foundation, Marjolein Spee, Pr. Matthieu Wagemaker.

Anything from this book may be copied or reused in any way without prior permission

from Dick Evers, however, we do like it if you send us a copy of the material you used.

www.dickevers.com

Who has already received the DICX Way of the Cross book?

On February 25, 2024, we had the privilege of presenting the inaugural copy of DICX Way of the Cross to Propst Stefan Notz of the Xanten Cathedral in Germany.

We received this beautiful text from Probst Stefan Notz of Xanten Cathedral.

The Vicar of St. John’s Basilica in Den Bosch, Vincent Blom

On Sept. 8, 2024, we had the honor of presenting our DICX Way of the Cross book to Bishop Monsignor Ron van den Hout of the Diocese of Roermond, as well as to Pastor Anu Antony of the parish of Tegelen.

Pictured from left to right: Pastor Anu Antony, Michelle van Asperen, Monsignor Ron van den Hout and Dick Evers.

Deputy Jasper Kuntzelaers handed over the DICX Way of the Cross book to Governor Emile Roemer of the Province of Limburg on behalf of our team.

In March 2025, Michelle van Asperen had the honour of presenting our DICX Way of the Cross book to Monsignor Antoine Bodar at the Friezenkerk (Santi Michele e Magno), near the Vatican.

The book is for sale:

Netherlands:

Antiquariaat ’t Boekhuis
Grote Kerkstraat 19
5911 CG Venlo NL

MissieMuseum
Veerweg 6
5935 BK Steyl NL

Abdij Sint Benedictusberg
Mamelis 39
6295 NA Lemiers NL

Boekwinkel Klooster Wittem
Wittemer Allee 34
6286 AB Wttem NL

Germany:

Dom Buchhandlung
Markt 13
46509 Xanten D

Ook is het boek te bestellen bij Amazon.

CALENDAR

2021

April 3 2021 Preview in the St.Gerlachuskerk Houthem NL (cancelled)

Sint Rochuskerk Steyl (NL)
Foto: Adriaan de Roode

June 12 till August 29 2021 Exhibition of our Way of the Cross in the Sint-Rochuskerk in Steyl (NL).

Kruisweg in St.Gregor Steyl (NL)
Foto: Lé Giesen

September 5 2021 Exibition Way of the Cross in our DICX Atelier St.Gregor in Steyl (NL).

Kruisweg in Veghel (NL)
Foto: Léon Vrijdag

September 11 to September 26 2021 Exhibition of our Way of the Cross in the St.Lambertus church, Veghel (NL).

2022

Sint Janskathedraal Den Bosch (NL)
Foto: Léon Vrijdag

March 2 to April 29 2022 Exhibition of the Way of the Cross in the St. Jan’s Cathedral in ‘s-Hertogenbosch (NL).

Glo’Art paviljoen 23 Foto: Michelle van Asperen

March 30 to April 18 2022 Exhibition of the Way of the Cross in the Arts Centre Glo’Art Lanaken (B).

Heilige Geestkerk Doetinchem

April 14 to May 15 2022  Exhibition of the Way of the Cross in the Heilige Geestkerk Bilderdijkstraat 3, 7009 JL Doetinchem (NL).

Dick Evers, Michelle van Asperen and Jacques Spee

2023

February 23 to April 12 2023 Exhibition of the Stations of the Cross in

St Bavo Church Grote Markt 22 (north side) 2011 RD Haarlem (NL).

March 29 to May 12 2023 Exhibition of the Stations of the Cross in

Sint-Gerlachuskerk Onderstestraat 1 6301 KM Houthem St. Gerlach (NL)

March 17 to April 21 2023 Exhibition of the Stations of the Cross in

Sint-Niklaaskerk Cataloniëstraat 9000 Gent (B)

June 21 to 09 September 2023 Exhibition of the Stations of the Cross in

Martinikerk, Oud Kerkhof, 8601 EE Sneek (NL)

2024

14 February to 03 April 2024 Exhibition of the Way of the Cross in Xanten Cathedral (D)

1 March 2024 Exhibition of the Way of the Cross in SIONSkerk, Zeist (NL)

2025

19 February 2025
Art night at Zwijsen College, Veghel (NL)

From May 1st to June 31st

…our DICX Way of the Cross will be on display alongside a solo exhibition by Michelle van Asperen at the Library in Veghel, the Netherlands.

 NOLENS Atelier DICX Nolensplein 54, Venlo, NL

Send an email dickevers@dickevers.com if you would like to visit us.

DICX Way of the Cross:

Foto’s: Egon Notermans

The pictures of the making of DICX Way of the Cross:

« ‹ 1 van 3 › »

OmroepVenlo

DeLimburger

Haarlems Dagblad

Brabants Dagblad

Rheinische Post 

De Nieuwsbode Zeist

Rheinische Post

26.02.2024

Kirche & Leben

13.03.2024

28.03.2024

We would like to thank everyone for the support we have received for our DICX Way of the Cross.
Many publications are currently available and we are grateful for all the attention.
If you want to check out the latest publications, we recommend entering “DICX Way of the Cross” or “DICX Kruisweg” in your search engine.
Good luck!

DICX de Puddingfabriek